Lost season | linatheodorou

ZINA ΑTHANASSIADOU GALLERY

LOST SEASON

Η ATHANASIADOU GALLERY παρουσιάζει στη γκαλερί της Θεσσαλονίκης το πρότζεκτ Lost Season της Λίνας Θεοδώρου από την Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2021 ως το Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2022.

Το πρότζεκτ αποτελείται από σχέδια, ζωγραφικά έργα, και επιτοίχιες κατασκευές ενώ διαπραγματεύεται τα μελλοντικά σενάρια της τεχνητής νοημοσύνης και των cyborg. Στα έργα της Θεοδώρου υπάρχει έντονο το στοιχείο της διακόσμησης και της γραφιστικής διαστρεβλώνοντας τα δυστοπικά μηνύματα που θέλει η καλλιτέχνιδα να επικοινωνήσει στον επισκέπτη. Αποτυπώνοντας την πραγματικότητα με το δικό της τρόπο η Λίνα Θεοδώρου διεισδύει στον ανθρώπινο νου και περνάει προσωπικές απόψεις της καθημερινότητας αλλά και σκέψεις για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Στην καινούρια καλλιτεχνική δουλειά της Θεοδώρου η τέχνη της ζωγραφικής ολοκληρώνει τον κύκλο της αυτό-αναζήτησης με το να μιμείται τη μηχανή. Ξεκινώντας από την παραστατική και τη χειρονομιακή διαδικασία, η ζωγραφική πέρασε στο στάδιο της αμφισβήτησης όπου οι ζωγράφοι χρησιμοποίησαν τη μηχανή δηλαδή τον ηλεκτρονικό υπολογιστή για να ζωγραφίσουν και να δημιουργήσουν αψεγάδιαστες εικόνες και εκτυπώσεις. Η Λίνα Θεοδώρου θεωρήθηκε από τους πρωτοπόρους καλλιτέχνες που παρουσίασε ζωγραφισμένες και επεξεργασμένες σε υπολογιστή, εκτυπώσεις από την αρχή της καλλιτεχνικής της πορείας, με το έργο De-inventor (2010).

Τώρα, ώριμη και κατασταλαγμένη, αποφασίζει να ανταγωνιστεί τη μηχανή και να δημιουργήσει εξ’ ολοκλήρου με το χέρι, άρτια ζωγραφισμένες επιφάνειες, καμβάδες χωρίς την παρέμβαση της μηχανής. Οι ζωγραφικοί αυτοί πίνακες, μιμούνται τις δημιουργίες, δηλαδή τις εκτυπώσεις των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Μάταια προσπαθούν να τις ξεπεράσουν σε αρτιότητα. Αυτό το στοίχημα προσπαθεί να κερδίσει η καλλιτέχνιδα.

Σαν άλλος Berenger του Ionesco, ορθώνεται και αντιστέκεται μόνη απέναντι στη μηχανή, απέναντι στα ρομπότ που με περισσή ευκολία και εντυπωσιακή ταχύτητα αντιγράφουν τα ανθρώπινα δημιουργήματα. Συμβαδίζοντας με τους προβληματισμούς των επιστημόνων της τεχνητής νοημοσύνης, που συγκεντρώθηκαν φέτος στο Παγκόσμιο Συνέδριο Τεχνητής Νοημοσύνης στο Άμστερνταμ, η Λίνα Θεοδώρου αναρωτιέται ποιες θα είναι οι δυνατότητες των cyborg όταν αυτά ενηλικιωθούν.

Πολλά χρόνια πριν ο Touring είχε σε πρωτόλειο στάδιο τις ίδιες απορίες: μπορεί μία μηχανή να κάνει λάθη; Θα μπορούσε μία μηχανή να γοητευθεί από ιδέες ή δημιουργίες άλλων μηχανών ή ανθρώπων, όπως από τις χειροποίητες ζωγραφιές της Λίνας;

Η Θεοδώρου πιστεύει ότι οι μηχανές μαθαίνουν και όσο ενηλικιώνονται τα cyborg αρχίζουν να σκέφτονται. Αν όμως ξεπεράσουν το δάσκαλό τους, δηλαδή τον άνθρωπο, θα μπορέσει ο άνθρωπος να τις ανταγωνιστεί;

Επιμέλεια έκθεσης: Μαρίνα Αθανασιάδου, ιστορικός τέχνης, επιμελήτρια σύγχρονης τέχνης.

Robbit, 160 cm X 106 cm, acrylics on canvas, 2021.

Η χαμένη εποχή

Στη σειρά αυτών των έργων διαπραγματεύομαι κυρίως τη σχέση μου με την τεχνολογία και την φύση σαν τεχνητό προϊόν.

Με την χειρονομία της ζωγραφικής επιδιώκω να αποδώσω μια αναλογική και απτή μορφή στην υπερβατικά εξορθολογισμένη διάσταση του ψηφιακού κόσμου. Με αυτό τον τρόπο επιδιώκω να επανακτήσω κάποια μορφή ελέγχου στη καθημερινότητα μου, να την επανακειοποιθώ και να συνδεθώ με το τεχνητό με μια σχέση αισθητική.

Ο τίτλος της έκθεσης “Χαμένη εποχή” είναι μια μεταφορά, ένας νοητικά μεταβατικός χωροχρόνος, μια περίοδος ανασύστασης και αναπροσαρμογής. Αυτή η δημιουργία ενός κενού μου επιτρέπει κάποια μορφή αντίστασης πριν αποδεχτώ την αλλαγή ενός κόσμου μέσα από τη ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη που δημιουργεί ένα νέο ολιστικό περιβάλλον στο οποίο η έννοια της τεχνολογίας γίνεται ολοένα πιο άυλη και αφηρημένη.

Στην καλλιτεχνική μου πρακτική εικονοποιώ το ίχνος μια έννοιας ή ιδέας ακολουθώντας μια ελεύθερη και υποσυνείδητη διαδικασία σχεδιασμού

που προσδιορίζει την σημειολογική μου γλώσσα.

Στο σύνολο αυτών των έργων χρησιμοποίησα αυτό το πρωτογενές υλικό και επέλεξα να το αποδώσω ακολουθώντας ένα συστηματικό τρόπο ζωγραφικής∙ σαν μια ψυχολογική άσκηση που θα μου επέτρεπε να κατανοήσω και να προετοιμαστώ για μια μελλοντική κατάσταση στην οποία το τεχνητό θα είναι κυρίαρχο.

Αναρωτιέμαι αν ποτέ θα μπορέσω ν' αποδεχτώ το ανθρώπινο μυαλό σαν μια μορφή μηχανής, τις σκέψεις μου σαν αλγόριθμους, τις πράξεις μου να εκφράζονται με ρήματα από την ορολογία των υπολογιστών, την ύπαρξη μου σαν μια μελλοντική προσομοίωση σ’ ένα υπολογιστικό πρόγραμμα.

Με απασχολεί ο τρόπος συνύπαρξης στο μέλλον με τα ρομπότ κάθε είδους, με μια καινούργια λογική ή διαφορετική ψυχοσύνθεση και με ποιο τρόπο αυτή η σχέση μας αλλάζει σωματικά και ιδιοσυγκρασιακά.

Στο προσωπικό μου καλλιτεχνικό σύμπαν εφευρίσκω ρομποτομορφές, το τοπίο είναι τεχνητό, η φύση στυλιζάρεται, η εικόνα προσφέρεται με διάθεση ενατένισης, εκφράζοντας την επιθυμία μου μέσω της ζωγραφικής να δοθεί ο απαιτούμενος χρόνος στον θεατή ώστε να μπορέσει να αναπτύξει μια συναισθηματική σχέση με την εικόνα του τεχνητού.

Τα μελλοντικά σενάρια σχετικά με την τεχνητή νοημοσύνη είναι κυρίως δυστοπικά για την ανθρωπότητα, αλλά θα ήθελα να παραμείνω ψύχραιμη ως προς τη μορφή που θα αποκτήσει ο μελλοντικός κόσμος.

Λίνα Θεοδώρου